رنگ ها در فرهنگ و صنایع دستی ایران باستان نقش بسزایی داشته است. اهمیت وجودی رنگ ها را می توان از آثار باستانی و صنایع دستی یافت شده دانست.
اما دنیای رنگ ها دنیای بزرگی است و در هر فرهنگ و تمدنی جایگاهی ویژه دارد.
رنگ ها در فرهنگ های مختلف مفاهیم سمبولیک متفاوتی را انتقال می دهند. در هر فرهنگی، تلقی مردم از هر رنگ، مبتنی بر روابطی است که آنها بین رنگ ها و فعالیتشان پدید می آورند. به عنوان مثال در غرب، سبز به معنای امیدواری است؛ در حالی که در اسلام اعتقاد بر این است که بهشت مکانی سرسبز است و این یکی از دلایل استفاده گسترده از رنگ سبز در فرهنگ اسلامی است. سبز همچنین به خاطر رابطه‌اش با طبیعت به عنوان نماد اصلاح، حاصلخیزی و تجدید حیاط نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در کشور چین سبز نشانه و نماد خیانت است و کلاه سبز به منظور نشان دادن مردانی که از طرف همسران خویش مورد خیانت قرار می‌گرفتند به عنوان یک نماد استفاده می‌شده است.
در بعضی از کشورها رنگ سبز نشان خبر بد است.
در کشور ژاپن کلمه‌ای که برای رنگ سبز و آبی استفاده میشود یکی است و دو لغت مجزا نیست. لغت (“ao”) برای هر دو رنگ سبز و آبی بکار می‌رود.
در اسپانیا شوخی‌ها و جوک‌های زیر سن قانونی به نام “سبز” معروف هستند.
امکان ندارد شما در مسابقات اتومبیل‌رانی یک ماشین سبز رنگ ببینید چرا که کاملاً مصادف با بدشانسی است و از این رنگ اتومبیل در هیچ مسابقه‌ای استفاده نمی‌شود.
در استرالیا صاحبان سیرک و کسانی که برای اجرای برنامه شهر به شهر سفر می‌کنند از رنگ سبز استفاده نمی‌کنند چرا که آن را نماد و نشانه بدشانسی می‌دانند.
در مورد رنگ های دیگر نیز به همین صورت است. در غرب رنگ سیاه به معنای عزاداری، سفید به معنی خلوص، قرمز به معنی عشق یا انقلاب و زرد به معنای دشمنی و کینه توزی نسبت داده می شد. در حالی که در چین، سفید به پرهیزکاری؛ زرد به معنای اعتماد و صداقت؛ سیاه به کدورت و بی علاقگی مربوط میشود.
در فرهنگ هندی؛ قرمز به معنای جاه طلبی است
رنگ در میان کشورهای مختلف، برداشت های مختلفی درد و به شکل های دیگری تعبیر می شود. در این مقاله سعی داریم به مفهوم رنگ در بعضی از کشورهای دنیا اشاره ای داشته باشیم.
